znenie [-ie, -í] s
1. zvuk, zvuky, zvonenie: a tak orloj oznamuge hodinu anebo zwon swym znenjm uderenj kladiwem anebo zewnjtr ruka swogjm obchodem (OP 1685); a bude se do ny oblékat Aaron pri urade služebnosti, aby sa slyssalo znenj, kdiž wcházá (KB 1757); bombus: zneni trúbi; dissonantia: wsseligake zneni, nesrownáni hlasu; dulcis testudinis strepitus: ozdobnég hárffi zneni (KS 1763);
x. pren náb mnohi magi ussi znenjm tohoto sweta zapchane anebo ussi zapominutedlne (SP 1696) svetskosťou
2. (v ušiach) hučanie, zvonenie: vcho nad paru octowu držety, težkosty ussim polechčuge a zneny odgima (HL 17. st); tinitus auriu: zneny w ussich (NP 17. st); proti znenj a klopánj w ussych thee hogne pi (TS 1771)
3. vyjadrenie, formulácia: to gemu potwrczugem we wssem geho znieni polozene w punktich, w klausulich y w artykulych tak, yakoby tuto slowo wod slowa wypsano a wyslowieno bylo (BUDÍN 1481 SČL); ya tehda, yakžto syn transactora nyc gyneho, než wedle zneny zmluwy, aby mne (tretí diel statku) prisuzen a oddan byl (ZVOLEN 1620); dwakrat Kristus mel prit na swet podle Pisma zneni (GŠ 1758)