komandant [-men-; -dant, -tat] m lat/fr, komendans m lat veliteľ voj. jednotky, mesta, hradu ap.: commendantu, vel obrstleytnantu daly sme na swyece (KRUPINA 1684); kral Dawid Amazu commendantem nad gistym wogskem učinil (SP 1696); daly zme panu komentatowy čzeressien; komendantowi kupili zme hrussiek (KRUPINA 1706); ja, commendans vršatsky, prikazugem (VRŠATEC 1708 E); negwissiho comendanta, generala, gmenowat (VoP 1760); -ov príd privl: poslowy z listem commendantowim; do pana kommendatoweho wina (KRUPINA 1687; 1692); -ka ž manželka komandanta: pany vrednicka y komendantka (ŠTÍTNIK 1692); pasoman dali muránskej pani komandantke (L. MIKULÁŠ 1713 E); welkomožna pany commendantka (P. PODHRADIE 1790)
komendans, komendant p. komandant