klenot [-e(j)n-, -aj-, -i(e)n-] m, klenota [-i(e)n] ž obyč. pl klenoty nem, klenod m, klenódia ž, klenódium s nem/lat ozdobný predmet z drahých kovov a drahokamov, šperk, skvost: zatagil 70 zlatich y klenoty; od zlata kleynot opraweny (ŽK 1473); klienoty kostolne (PARÍŽOVCE 1564); geden klajnot, w nem su try rubinty a perla (TRENČÍN 1661); stratil drahu klenotu (SK 1697); kroz penize y kroz klenodie swoge testament ucžinil (KRUPINA 1745); sestre dala satj a klenodium (BÁTOROVÁ 1754); chram wirabowal a wssecke klenodie odnesel (MS 1758); klinoti striberne a klinoti zlate (SlK 1766-80); pren drahá vec, cennosť, poklad: klenot duchownj (BK 1612); nemohu rodičowe wetssy klenod myti gako djtky (SP 1696); v oslovení milej osoby: moj klenode, ti sza ode mnye berres (CPM 1768); múj milý klenote (AD 18. st) L. expr cremasteres: žily, na kterych muzske klenoty wysa (KS 1763) pohlavné orgány F. yako naglepššu klienotu w pameti zachowali (BAg 1585)